Hiç önemli bir toplantıya girmeden önce kalbinizin hızla çarptığını, aklınızdan geçen yüzlerce senaryonun sizi daha konuşmaya başlamadan tükettiğini hissettiniz mi?
Ya da ekibinizle yürüttüğünüz bir projede, küçük bir yanlış anlamanın nasıl koca bir krize dönüştüğünü gördünüz mü?
Günümüzün profesyonel dünyasında bu anlar istisna değil; yöneticiler, liderler ve koçluk yolunda ilerleyen profesyoneller için neredeyse her gün karşılaşılan bir gerçekliktir
Çoğu kişi bu durumları dış koşullarla açıklar:
“Toplantı çok gergindi.”, “Zamanım yoktu.”, “Karşı taraf beni yanlış anladı.”
Oysa asıl mesele, yaşanan olayda değil; olayın bizde tetiklediği anlamdadır.
Günlük yaşamda kelimeler ve davranışlar çoğu zaman yalnızca buzdağının görünen kısmıdır. Suyun altında ise zihnin daha derin katmanları vardır: inançlar, otomatik düşünce kalıpları ve görünmez tetikleyiciler.
IMCP metodolijisinde bu ‘’kelimelerin arkasını duymak’’ olarak ele alınılır. İnsanların yalnızca söylediklerini değil, o sözlerin ardında taşıdıkları duyguları, korkuları ve zihinsel kalıpları fark edebilmek, hayatın bütününde olduğu gibi, hem iletişimde hem de liderlikte oyunun kurallarını değiştirir.
İşte bu noktada da STEAM modeli hayat kurtarır niteliktedir.
STEAM Profesyonel koçluğun en güçlü araçlarından biri olarak, olaylara verdiğimiz otomatik tepkileri görünür kılar; duyguları, düşünceleri ve eylemleri birbirine bağlayan zinciri çözümlememizi sağlar.
Gerçekler Üzerinden Farkındalık Geliştirmek
Bir toplantı odasında oturduğunuzu hayal edin. Önünüzde raporlar, ekibinizde farklı yüzler ve masada ağır bir sessizlik var.
Yönetici bir yorum yapıyor: “Bu proje beklediğimiz hızda ilerlemiyor.”
Kimi bu cümleyi bir fırsat olarak algılar:
“Demek ki süreci hızlandırmak için yeni çözümler bulabilirim.”
Kimi içinse aynı cümle bir yıkım gibi gelir:
“Bana güvenmiyorlar, başarısızım.”
Oysa değişmeyen tek şey vardır: Gerçek.
Yapılan yorum, yalnızca bir gözlemdir. Yükü taşıyan, bizim ona yüklediğimiz anlamdır.
İşte yaşamın en kritik düğüm noktalarından biri burasıdır. İnsanlar çoğunlukla gerçeklere değil, kendi zihinlerinin ürettiği çarpıtmalara tepki verirler.
Psikolojide “bilişsel çarpıtmalar” olarak adlandırılan bu durum, yalnızca bireysel hayatı değil; şirket kültürünü, liderlik tarzını ve ekip içi güveni de şekillendirir.
Stanford’dan Albert Bandura’nın araştırmaları gösteriyor ki insanlar kararlarını çoğunlukla verilerden değil, algılarından çıkarıyor. Bu da iş dünyasında milyarlarca dolarlık kayıplara, yanlış stratejilere ve kırılan ilişkiler zincirine yol açabiliyor.
IMCP’nin metakognitif yaklaşımı burada dönüşümsel ve çözümsel bir formül sunar. İlk adım ise, gerçeği nötr biçimde görebilmektir. Çünkü olay yada durum tek başına ne iyidir, ne kötüdür. Onu iyileştiren ya da yıpratan, bizim zihnimizin taktığı etiketlerdir.
Koçluk seanslarında bunun ne kadar çarpıcı çalıştığını görüyoruz.
Bir danışan, “Toplantıda küçük düşürüldüm” dediğinde, IMCP koçu hemen o cümleyi çözümlemeye alır:
- Gerçek: Yönetici sürecin hızlandırılması gerektiğini söyledi.
- Anlam: Küçük düşürüldüm.
Bu basit ayrım, duygusal yoğunluğu düşürür ve danışanın zihninde yeni ihtimaller doğurur. Çünkü farkındalık, gerçeği olduğu gibi görmeye cesaret etmekle başlar.
Hayatın her alanında, ister bireysel ister profesyonel olsun, ilerlemenin ilk adımı gerçeği çıplak haliyle görebilmektir. Çoğu zaman zihnimiz, kendi inançlarımız, önyargılarımız veya korkularımız nedeniyle yaşananları olduğundan farklı algılar. Ancak farkındalık, işte bu perdeyi kaldırıp olayları bütün yalınlığıyla görme cesaretiyle başlar. Ve işte tam da burada, bir sonraki aşamaya geçeriz: Gerçekler üzerinden farkındalık geliştirmek, yalnızca soyut bir içsel farkındalık meselesi değildir; doğru verilerle desteklendiğinde zihinsel berraklık kazanır.
Gerçek Veriler Spekülasyondan Daha Değerlidir
Bir ülkenin gelişmişliği hakkında saatlerce tartışabilirsiniz. Kimisi ekonomik büyümeyi, kimisi kültürel ilerlemeyi, kimisi de politik istikrarı öne çıkarır. Ama tartışmaların ötesinde, gerçeği ortaya koyan rakamlar vardır. Çocuk ölüm oranı bunun en çarpıcı örneğidir.
Dünya Sağlık Örgütü verilerine göre; 2019’da Afganistan’da her 1.000 çocuktan 60’ı, Burkina Faso’da 87’si, Japonya’da ise yalnızca 2’si hayatını kaybetmiştir. Bu rakamların her biri birer soğuk istatistik gibi görünebilir. Ama aslında ardında sağlık altyapısından temiz suya erişime, eğitim seviyesinden acil yardım hizmetlerinin hızına kadar yüzlerce hikâyeyi taşır.
Çocuk ölüm oranı düşük olan ülkelerde çocuklar, temiz suya erişebilir, düzenli aşı olabilir, yeterli beslenebilir ve koruyucu sağlık hizmetlerinden faydalanabilir. Yani basit bir istatistik, aslında toplumun bütün katmanları hakkında derin bir tabloyu gözler önüne serer.
Üstelik bu gelişim kısa vadede olmaz. Bir ülkenin çocuk ölüm oranını yarıya indirmesi ortalama 10 ila 30 yıl sürer. Örneğin, Meksika’da her 1.000 çocuktan 14’ü hayatını kaybetmektedir. Finlandiya’daki orana (1.000’de 3) ulaşmak, yaklaşık 30 yıllık bir toplumsal dönüşüm gerektirir. İlginçtir ki ekonomik olarak daha güçlü olmayan Estonya, Danimarka, Kanada veya Hırvatistan da benzer seviyede düşük çocuk ölüm oranına sahiptir.
Bu bize şunu söyler: Asıl belirleyici olan yalnızca zenginlik değil; sistematik sağlık politikaları, toplumsal bilinç ve eğitim düzeyidir. Bu tablo güçlü bir mesaj verir: Gerçeği görmek için karmaşık açıklamalara değil, basit ama sağlam verilere bakmak yeterlidir. İşte bu yüzden farkındalık, ancak gerçeklerin üzerine inşa edildiğinde dönüşümün kapısını aralar.
Peki, bireysel yaşamımızda aynı netliği nasıl sağlayabiliriz?
Günlük hayatta karşılaştığımız durumlarda çoğu zaman hikâyelere, yorumlara ve zihnimizin bize anlattığı senaryolara kapılırız. Oysa tıpkı istatistiklerde olduğu gibi, çıplak gerçeğe bakabildiğimizde bambaşka bir farkındalık ortaya çıkar.
İşte tam bu noktada IMCP’nin koçluk yaklaşımında kullanılan güçlü bir araç devreye girer: STEAM Modeli. Bu model, olayları tıpkı istatistiksel veriler gibi çıplak gerçeklik düzeyinde görmemizi sağlar. Çünkü bir durum, tek başına ne iyi ne de kötüdür — sadece vardır. Ona anlam yükleyen biziz. Ve işte o anlam, duygularımızı ve davranışlarımızı şekillendirir.
Yaşamda karşımıza çıkan birçok zorlayıcı durumun ardında aslında o durumlara yüklediğimiz anlamlar vardır. Çoğu zaman yalnızca söylenen kelimelere odaklanır, bu kelimelerle birlikte yükselen duygularımıza teslim oluruz. Oysa gerçek bir farkındalık, sadece sözleri değil; onların ardındaki nedenleri anlayabilme becerisiyle başlar.
Metakognitif Programlama Enstitüsü (IMCP)’nin sunduğu dönüşüm çerçevesi, olayların yüzeyinde kalan hikâyeleri değil; zihnimizin işleyişini açığa çıkaran derin yapıları görmemizi sağlar.
Bunun için geliştirilmiş en güçlü araçlardan biri ise STEAM Modeli’dir. STEAM, yaşadığımız her olayı bir laboratuvar gibi gözlemlememize imkân tanır. Basit ama çarpıcı beş adım üzerinden ilerler:
- Durum (S): Nesnel gerçeklik, yani koşullar.
- Düşünce (T): O duruma yüklenen anlam.
- Duygu (E): Anlamın tetiklediği his.
- Eylem (A): Duygunun yönlendirdiği davranış.
- M (Sonuç): Bu zincirin sonunda ortaya çıkan yeni koşul.
İlk bakışta basit gibi görünen bu adımlar aslında insan zihninin işleyişini şifreler. Çünkü her “Durum” nötrdür; iyi ya da kötü değildir. Ama zihnin yüklediği “Düşünce” onun kaderini belirler. Bu düşünce bir duyguyu tetikler, duygu davranışa dönüşür, davranış ise yepyeni bir durumu yaratır.
Böylece hayatın gidişatını değiştiren şey çoğu zaman dış koşullar değil, onları nasıl anlamlandırdığımızdır. İşte STEAM Modeli tam da burada fark yaratır: İnsan zihninin kendi mekanizmasını görmesini sağlayarak, gerçeğin üzerine inşa edilen kalıcı dönüşümün kapısını aralar.
IMCP’nin metakognitif programlama yaklaşımında dönüşümün başlangıcı gerçeği çıplak gözle görebilmekten geçer. Çünkü çoğu zaman, yaşadığımız olayların kendisi değil; onlara yüklediğimiz anlamlar bizi yoruyor.
Basit bir örnek düşünelim:
- Durum: Mailinize üç gün boyunca beklediğiniz cevap gelmedi.
- Düşünce: “Beni önemsemiyorlar, görmüyorlar”
- Duygu: Kırgınlık, kızgınlık
- Eylem: İletişimden kaçınmak.
- Sonuç: İşler aksar, ilişkiler zedelenir.
Oysa aynı durumda farklı bir düşünce de mümkündür:
- Düşünce: “Yoğunluktan gözden kaçmış olabilir, bir hatırlatma göndereyim.”
- Duygu: Anlayış.
- Eylem: Kibar bir hatırlatma maili atmak.
- Sonuç: İletişim toparlanır, süreç ilerler.
Burada görülen şey şudur: Gerçek basittir – cevap yoktur. Yorum ise zihnin ürettiği hikâyedir. İşte bu ayrımı yapabilmek, spekülasyonlardan arınarak gerçek veriler üzerinden ilerlemeyi sağlar.
Tam da bu noktada koçluk sürecinde sıkça karşımıza çıkan en önemli engel ortaya çıkar: zihinsel direnç. Çünkü insan zihni çoğu zaman gerçeği olduğu gibi kabul etmek yerine, kendi beklentileriyle çeliştiğinde direnç göstermeye başlar.
Aslında dış koşullar tek başına nötrdür farkındalığıyla, ona anlam veren bizim zihinsel filtrelerimiz olduğunu anladığımızda sistem değişir. Eğer koşul zihnimizdeki beklentilerle uyumluysa huzur ve tatmin hissederiz. Fakat aynı koşul beklentilerimizle çeliştiğinde öfke, kırgınlık, hayal kırıklığı gibi duygular açığa çıkar. Ve uyumsuzluk yaşarız.
Bir birey için zihinsel direnç, dış dünyayı değiştirme çabasından çok, iç dünyasında yarattığı çatışmanın kaynağıdır. Çünkü olumsuz duyguların temelinde olaylara değil, olaylara karşı geliştirdiğimiz direnç yatar. Gerçeklik zihinsel kalıplarımızla uyuşmadığında acı doğar. Ancak bu acının kaynağı dış dünya değil, içsel yorumlarımızdır.
Profesyonel koçluk sürecinde danışanların yaşadığı çatışmaların çoğu bu noktada açığa çıkar. Bir yaşam koçu için kritik olan şey, danışanın duygusunu bastırmasını sağlamak değil; duygunun ardındaki zihinsel beklentiyi fark ettirmektir.
Çünkü ancak bu farkındalıkla kişi koşulları kendi lehine yeniden yorumlama gücü kazanır. Örneğin, bir müşteri toplantıya geç geldiğinde kişi bunu “saygısızlık” olarak yorumlarsa öfke duygusu yükselir. Aynı durumda başka biri “trafikte sorun yaşamış olabilir” diye düşündüğünde anlayışla yaklaşır.
Gerçek değişmemiştir; ama yorum değiştiği için duygu da dönüşmüştür. İşte dönüşümsel koçluk tam da bu noktada devreye girer: danışanı zihinsel kalıplarının farkına vardırarak, yaşamında yeni bir hareket alanı açar.
Zihinsel Özgürlük: Gerçeği Olduğu Gibi Kabul Etmek
Zihinsel direnç, aslında özgürlüğümüzün önündeki en büyük engeldir. Gerçekle tartışmaya çalıştıkça daha da yorulur, daha çok sıkışırız. Çünkü gerçek, tartışmaya kapalıdır. Ona direnmek; rüzgâra karşı yürümek gibidir: enerjimizi tüketir ama hiçbir şeyi değiştirmez.
İşte bu nedenle IMCP metodolojisinin öğrettiği en önemli derslerden biri, gerçeğe direnmek yerine onu olduğu gibi görerek anlayabilmek ve kabulde bulunmaktır. Kabul, pasif bir boyun eğiş değildir; aksine zihinsel gücün ve olgunluğun göstergesidir. Çünkü kabul, koşulları görmezden gelmeden, onlarla kavga etmeden ve en önemlisi, onları yeniden yorumlama yeteneğini kazandırarak özgürleştirir.
Bir olay aynı kalabilir, fakat biz onunla ilgili bakış açımızı değiştirdiğimizde duygularımız da değişir. Örneğin, “işimi kaybettim” düşüncesi ilk anda korku ve kaygı uyandırabilir. Fakat aynı duruma “hayat bana yeni bir fırsat açıyor” anlamı yüklendiğinde umut ve cesaret doğar. Koşullar aynı olsa da yorum farklıdır. İşte bu fark, zihinsel özgürlüğün kapısını aralar.
Zihinsel özgürlük, dış dünyada ne yaşarsak yaşayalım, kendi iç dünyamızda barış ve denge kurabilme kapasitesidir. Bu kapasite kazanıldığında kişi, artık olayların esiri olmaktan çıkar; onların farkındalıklı yaratıcısı haline gelir.
İşte IMCP koçluğunun hedefi de budur: bireyin kendi zihninin kalıplarını görmesini, direnci bırakmasını ve özgürce seçim yapabilmesini sağlamak. Zihinsel özgürlüğün kazanılması yalnızca bireysel huzur için değil; aynı zamanda ilişkiler, iş hayatı ve toplumsal etkileşimler için de dönüştürücü bir adımdır.
Çünkü gerçeği olduğu gibi kabul eden kişi, artık otomatik tepkilerin zincirinden kurtulur ve daha bilinçli seçimler yapmaya başlar. Bu da hem bireyin hem de çevresindekilerin hayatına daha fazla uyum, güven ve denge getirir.
İşte bu nedenle IMCP koçluğu, yalnızca bir gelişim aracı değil, yaşamın her alanında kalıcı dönüşüm sağlayan güçlü bir yolculuktur.
Gerçeklik, Anlam ve Duyguların İlişkisi
Öncelikle buraya kadar anladık ki, her olay, ilk bakışta nötrdür. Yaşadığımız durumun kendisi tek başına ne iyi ne de kötüdür. Onu renklendiren, anlamlandıran ve bizim için olumlu ya da olumsuz hale getiren şey, zihnimizdeki yorumlama biçimidir.
Bu yorumlar çoğunlukla farkında olmadan taşıdığımız inançlar, geçmiş deneyimler ve “dünyaya dair talimatlar” tarafından şekillenir. Bir koşul zihnimizdeki beklentilerle uyumluysa güven, huzur ve tatmin gibi olumlu duygular hissederiz. Ancak aynı koşul beklentilerimize ters düştüğünde öfke, kırgınlık, hayal kırıklığı gibi olumsuz duygular açığa çıkar.
Yani aslında duygularımız olayların kendisinden değil, olaylara yüklediğimiz anlamlardan doğar. Duygular yalnızca “hissettiğimiz” bir şey değildir; aynı zamanda davranışlarımızı harekete geçiren güçlü sinyallerdir.
Olumlu duygular ilerlemeye, yakınlaşmaya ve paylaşmaya teşvik ederken; olumsuz duygular bizde çoğunlukla üç temel tepkiyi tetikler:
kaçmak, donup kalmak ya da saldırmak.
Bu tepkiler yaşamımızda yeni koşullar yaratır ve biz farkında olmadan “kendi gerçekliğimizi” yeniden şekillendirmiş oluruz.
İşte burada döngü çok nettir:
Gerçeklik → Anlam → Duygu → Davranış → Yeni Gerçeklik.
Koçluk sürecinde bu döngünün görünür kılınması çok kritik bir adımdır. Çünkü danışan çoğu zaman sıkıştığı noktayı olaylarda arar; oysa problem dış koşullarda değil, olaya yüklenen anlamdadır. Profesyonel bir koç, danışanın yaşadığı duygunun ardındaki yorumu fark etmesine yardımcı olur.
Bu farkındalık sayesinde kişi aynı koşula farklı anlam yükleyebilir, duygusunu dönüştürebilir ve dolayısıyla davranışlarını değiştirebilir.
İşte IMCP’nin dönüşümsel koçluk yaklaşımı tam da bu farkındalığı öğretir; bireyin düşünce-duygu-davranış zincirinde bilinçli müdahale yapabilmesini sağlar.
Duygular ve Karar Verme Arasındaki Hayati Bağlantı
Birçok kişi kararlarını mantığın ürünü sandığını söyler. Oysa araştırmalar gösteriyor ki, kararlarımızın en kritik kısmını duygularımız şekillendirir.
Bir seçim yaparken zihnimiz yalnızca mantıksal hesaplar yapmaz; aynı zamanda geçmiş deneyimlerin bıraktığı izler, bilinçdışı kalıplar ve mevcut duygusal durumumuz devreye girer.
IMCP perspektifinden bakıldığında, duygular sadece “hissedilen şeyler” değil; aynı zamanda karar alma mekanizmasını yöneten sinyallerdir. Duygu → Düşünce → Eylem zincirinde, eylemlerimizin pusulası çoğu zaman duygularımızdır:
- Bir kişi güvende hissetmiyorsa, en rasyonel görünen fırsatı bile reddedebilir.
- Onay görme ihtiyacı yüksek olan biri, kendi hedeflerini bir kenara bırakıp başkalarının beklentilerini önceleyebilir.
- Kaygı, risk almaktan uzaklaştırırken; umut ve merak bizi yeni adımlar atmaya teşvik eder.
Burada önemli olan nokta şudur: Duygular fark edilmezse, kararlarımızı görünmez bir şekilde yönetirler. Ancak farkındalıkla ele alındığında, duygular bir kısıt değil; doğru seçimler için bir pusula haline gelir.
IMCP’nin temel hedeflerinden biri de budur: bireyin duygularını bastırmak yerine onları gözlemleyebilmesini, anlamlarını çözebilmesini ve bu farkındalıkla daha bilinçli kararlar alabilmesini sağlamaktır. Böylece kişi, otomatik tepkilerle hareket eden bir “piyon” olmaktan çıkar ve hayatının satranç tahtasında bilinçli hamleler yapan bir oyuncuya dönüşür.
STEAM Modeli Neden Gereklidir?
Hayatınızı değiştiren şey aslında başınıza gelen olaylar değil; onlara yüklediğiniz anlamdır. Peki ya bu anlamı değiştirme gücüne sahip olsaydınız?
Bir akşam yemeği masasında olduğunuzu hayal edin. Çocuğunuz tabağındaki yemeği bitirmiyor. Bir ebeveyn “Saygısızlık yapıyor, beni dinlemiyor.” diye düşünebilir. Bu düşünce saniyeler içinde öfkeye dönüşür, ses tonu yükselir, çocuk ağlar.
Başka bir ebeveyn ise aynı tabloya farklı bir gözle bakabilir: “Belki iştahsız, belki yorgun.” Bu düşünce öfke değil, anlayış üretir. Ertesi gün çocuğu yemek hazırlığına dahil ederek sorunu keyifli bir şekilde çözer.
Aynı olay, iki farklı düşünce… İki farklı duygu, iki farklı tepki ve iki farklı sonuç.
İşte bu zincir: Durum → Düşünce → Duygu → Eylem → Sonuç — hayatımızın görünmez programıdır.
STEAM modeli, bu görünmez zinciri görünür kılar.
Hayatımızda Neden Vazgeçilmez?
- Çünkü dış koşulları her zaman değiştiremeyiz; ama onlara verdiğimiz anlamı değiştirebiliriz.
- Çünkü otomatik tepkiler çoğu zaman pişmanlığa sürükler; oysa farkındalık bize seçim hakkı kazandırır.
- Çünkü bir düşünce, duyguyu; duygu davranışı; davranış da hayatımızın yönünü belirleyen sonuçları yaratır.
STEAM, bize olayların yüzeyinde takılı kalmamayı; altında işleyen zihinsel kalıpları fark etmeyi öğretir. Yalnızca “neden böyle hissettiğimizi” değil, “bundan sonra ne yapacağımızı” da netleştirir.
Davranış Boyutu
Fark etmek önemlidir, ama yeterli değildir. Gerçek değişim, farkındalığın davranışlara dönüşmesiyle başlar.
STEAM’in farkı da tam olarak burada yatar: zinciri kırıp, otomatik tepki yerine değerlerimizle uyumlu yeni bir davranış seçmemize imkân tanır.
Bilinçli bir eylem seçtiğimizde yalnızca bir anı değil, geleceğimizi de dönüştürmüş oluruz.
İşte bu yüzden STEAM, kalıcı değişimin gerçek kapısıdır.
STEAM ile Yapıcı Tepkiler Seçmek
Günlük yaşamda çoğu tepki otomatikleşmiştir.
Bir olay olur (S), zihnimiz ona bir anlam yükler (T), ardından bu anlam bir duygu (E) doğurur.
O duyguya kapıldığımızda otomatik bir eylem (A) sergileriz ve sonuç (M) aslında zihnimizdeki zincirin ürünü olur.
Yani STEAM, manifestasyonu soyut bir dilekten çıkarıp, somut bir davranış zincirine dönüştürür.
Örnek 1: Ebeveynlik
- S: Çocuğum yemeğini bitirmedi.
- T: “Çocuğum yemeğini bitirmeli.”
- E: Öfke yükseldi.
- A: Bağırmak üzereydiniz.
- M: STEAM ile zinciri fark edip öfkenin otomatikliğini durdurdunuz.
👉 Alternatif tepki: “Şu an sinirliyim, ama bağırmak yerine sakin kalıp onunla konuşmayı seçiyorum.”
İşte gerçek dönüşüm tam burada başlar.
Örnek 2: İş Hayatı
- S: Projeniz zamanında teslim edilmedi.
- T: “Ekip yeterince sorumluluk almıyor.”
- E: Hayal kırıklığı.
- A: Suçlama eğilimi.
- M: STEAM ile zinciri fark ettiniz.
👉 Yeni seçenek: “Şu an hayal kırıklığı hissediyorum. Suçlamak yerine çözüm önerilerini konuşmayı seçiyorum.”
Örnek 3: İlişkiler
- S: Partneriniz mesajınıza hemen dönmedi.
- T: “Artık beni önemsemiyor.”
- E: Kaygı.
- A: Hesap sorma isteği.
- M: STEAM ile zinciri fark ettiniz.
👉 Yeni seçenek: “Kaygılandım ama hemen yargılamak yerine onunla sakin bir şekilde konuşmayı seçiyorum.”
Sakin Zihin İçin Süper Güç: STEAM
Dünyayı çarpıtmadan görmek, zihinsel huzurun ilk adımıdır.
İkinci adım ise kendi düşünce kalıplarınızı ve anlamlarınızı fark etmektir.
Bir başkasının ya da kendi zihninizin nasıl işlediğini anladığınızda, empati kapasiteniz ve duygusal zekânız artar.
Örneğin, “çocuğum yemeğini bitirmeli” talimatına sıkı sıkıya bağlıysanız ve bu gerçekleşmediğinde öfkeleneceğinizi fark ederseniz, otomatik tepkinizi değiştirme gücü kazanırsınız.
Bu farkındalık yalnızca ebeveynlikte değil; ilişkilerde, iş hayatında ve koçluk süreçlerinde de daha bilinçli bir yaşam sürmenizi sağlar.
IMCP’nin bilimsel temelli koçluk eğitimi ve metakognitif programlama yaklaşımı, STEAM modelini kullanarak bireylerin hem kendilerini hem de başkalarını derinlemesine anlamalarına yardımcı olur.
Sertifikalı yaşam koçu olmak isteyen herkes için bu model, dönüşümün en güçlü araçlarından biridir.
IMCP’nin bilimsel temelli koçluk eğitimi yalnızca teorik bilgi sunmakla kalmaz; gerçek hayatta uygulanabilir dönüşüm araçları kazandırır.
Duyguların gücünü anlamayı, gerçekliği tarafsızca kabul etmeyi ve danışanlarınıza bu becerileri aktarmayı öğrenin.
Şimdi İlk Adımı Atın
✅ Kendinizle barışın.
✅ Duygusal zekânızı geliştirin.
✅ Profesyonel koçluk yolculuğuna IMCP akreditasyonu ile başlayın.
💡 Siz de IMCP’nin bilimsel koçluk yaklaşımıyla hem kendi hayatınızı hem de başkalarının yaşamını dönüştürmeye hazır mısınız?
👉 IMCP Koçluk Eğitimine Hemen Katılın!
Misha Saidov
